Sürekli endişe etme hali, kendini yetersiz hissetme ( ki bu bende çok oldu-oluyor) işe başladığımdan beri de ruhumda sürekli bir suçluluk duygusu ile yaşıyorum...
O mutlu ise sende mutlusun, ağlıyorsa hele bir de sebebini bulup derdini anlayamıyorsan bu duygu hemen yakana yapışıyor..
İşe başladığımdan beri bu duygu gözle görülür bir şekilde arttı bende.
Sabahları bırakıp giderken, gün içerisinde bakıcıdan detayları almaya çalışırken,tam ek gıdalara yavaş yavaş alışıyor derken bir de kabızlıkla tanışınca, bebeğim bütün gece karın ağrısı ile ağlayıp rahatlayamayınca, üstüne birde çişler bezden dışarı çıkıp sabaha kadar ıslak ve buz gibi tulumu ile uyumuşsa....
Ben ne biçim anneyim....Beceremiyorum hiç bir şeyi ile başlayan ağlama krizi servis saatinin gelip evi terketme zorunluluğum ile tavan yaptı. Bunları niye yazıyorum?
İleride Defnem okuyunca belki bana daha az kızar diye. Onu bırakıp gittiğim için.
Hala kabız hala hiç süt içmemiş ve hala keyifsizmiş.. Gel de çalış:(
Bazen de, işe dalıp evi aramayı geciktirdiğimde birden sanki eski günlerime dönmüş gibi olup Defne yi ihmal ettiğimi düşünüp çok ağır bir suçluluk duygusu hissediyorum. Aynı şey süt sağma saatlerimi geciktirdiğimde de oluyor. Kuramıyorum bir denge , yok ben beceremeyeceğim galiba, iyi bir anne olamayacağım...
Canım zaman zaman bende böyle hissesiyorum. Çalışan anne olmanın vicdan azabı hiç bitmiyor :(
ReplyDeleteRezene içir canım, ama sen çalışmazsan geleceği için ne yapılabilir ki biraz diğer taraftan bak zorunlu bizim çalışmamız malesef gönül ister ki tabi yanında olalım ama olmuyor işte
ReplyDeletekarnına masaj yapın,rezene verebilirsin ılık ve azar azar,suyu da ihmal etmiyorsunuz değil mi? Suçluluğa gelince evde de olsan hissedeceksin emin ol,bu sefer onun oynamayıp,yemek hazırladığın için vs.vs.Dün anneme yakınıyordum ''kızımı sadece 1,5 sa görebiliyorum ''diye. ''Biz 8 kardeştik emnin ol annemiz bize 1'er saat ayırmıyordu ''dedi.Evet belki de biz günümüz anneleri çok dert ediyoruz bu durumu.
ReplyDeleteLal bu hep böyle devam edecek diyorsun ha, çok kötü :(
ReplyDeleteÜlkü, teşekkürler rezeneyi aklımda tutacağım bugün biraz daha iyi
ReplyDeleteBap, doğru demişsin evdeyken de işlere dalınca biraz hissediyordum ama buradaki gibi değil, şimdi uzaktayım ya, istediğim zaman yanında olamamak koyuyor bana.
ReplyDeletedüşününce annelerimizin durumuçok daha vahim, haklılar gerçekten onlar annelerini ne kadar görebildiler ki...
ahhh... ne de güzel anlatmışsın herşeyi. fakat birbirimize destek olmalıyız ve ben şunu düşünüyor su serpiyorum içime onu çok sevdiğimi mutlaka ki hissediyordur diyorum.kabızlık devam ediyorsa doktoruna sor probiyotik damla falan veriyorlar çok rahatlatıyor.seni çok iyi anlıyorum yalnız değilsin...
ReplyDeleteElgiz merhaba. Teşekkür ederim mesajın için yalnız olmadığımı biliyorum destek çok iyi geliyor
ReplyDeleteKendimi gördüm bu yazıda Pınar..
ReplyDeleteÇalışan anne olmak tahminimden çok daha zormuş :(