Monday, November 21, 2011

uzak...

Gün aydınlanırken ayakta olmayı severim.. Gecenin sessizliği yavaş yavaş çözülürken ilk ışıkların süzülmesi her zaman garip hissettirir kendimi... 


Anne olduğumdan beri  gün doğumlarını daha çok görüyorum, gece hep ayakta olduğumdan son zamanlar da da hep o saatte süt  sağdığımdan.. 


Bu  sabah ise eşimi havaalanına bırakmış İstanbul un o en boş olduğu saatlerde araba kullanırken doğurdum güneşi üzerime...Bir yandan  herşeyin güzel olması için dua edip bir yandan da ilk kez bu kadar  uzun bir süre ayrı kalacağımız için hüzünlenirken...Söz verdiğim gibi ağlamadım ama eve gelipte  pijamalarını görünce iyice  kötü oldum. 11 yıldır beraberiz, ilk kez bu kadar süre ayrıyız..


3 ay yok mişkom, arada gelecek ama sadece haftasonu kalacak,
Herşeyden ama  en önemlisi de Defne den tek başına sorumlu olmak korkutuyor beni, umarım çabuk ve kolay geçer...


Güle güle git ,  çabucak ve güle güle gel babacık. SCS







4 comments:

  1. Allah kavuştursun canım, inşallah zaman çabucak geçer ve eşin yanında olur. Defnenin fotoğrafları yine çok güzel. Maşallah!

    ReplyDelete
  2. Allah kavuştursun o yokkende sen halledersin herşeyi merak etme güven kendine

    ReplyDelete
  3. Allah kavuştursun. Hiç korkma, anneler herşeyin üstesinden gelir.

    ReplyDelete
  4. arkadaşlar hepinize tek tek çok teşekkür ediyorum, sizler gibi daha cesur olmayı diliyorum
    sevgilerimler
    Pınar

    ReplyDelete