İş'te ilk gün

Beklenen an geldi, ben dün kızımı meleğimi bırakıp altı ay önce hadi pazartesi görüşürüz diye çıktığım  işime geri döndüm.

Pazar gecesi hemen hemen hiç uyuyamadım sanki büyük bir sınava girecekmişim gibi, yattım kalktım Defne'yi seyrettim öptüm kokladım ve maalesef onu bakıcı teyzesi gelene kadar babasına teslim edip çıktım. Yolda epey ağladım ama şirkete gelince daha iyiydim.  İlk defa bu kadar ayrı kaldığım arkadaşlarımı görmek başta iyi geldi, herkes heyecanla bebişi soruyor doğum hikayemizi duymak istiyorlar  ilk birkaç saat bu şekilde laylaylom geçti ama sonra zurnanın zırt dediği yere geldik.

Sütümü sağmak için emzirme odasına indim orada kaldım pompamla başbaşa, nasıl bir ağlamak tutamadım kendimi... Offf Neyse ki süt izni sebebiyle erken çıktım 15:30 da evdeydim  19:30 a dek kucağımdan bırakmadım minnoşumu...

O mu? Keyfi gayet yerinde gülücükler saçıyordu  hiç özlemiş gibi bir hali yoktu biraz bozuldum mu ne. Hele birde bqkıcı teyzemiz  gün içinde olanları keyifle anlatınca kadını acaip kıskandığımı farkettim...

Çok değişik duygular bunlar  nasıl alışılacak bilemiyorum.
Şimdi ikinci gündeyiz bu sabah daha da zor bıraktım aslında düne göre daha kötüyüm. Hiç çalışmak istemiyorum unutmuşum zaten çogu şeyi zor geliyor şimdi.

Gece Defnecik sıcaklardan mı yoksa bana tepki mi bilmiyorum saat başı uyandı mıkır mıkır çok huzursuz uyudu 2 kez emdi ama bir  türlü derin uyumadı... 

Şimdi süt sağmaya inmem gerekiyor. Çantama bodysini attım hem koklarım hem sağarım bir yandan da ağlarım :((