İnsanlık için küçük ama bizim için büyük adım

Küçük cimcime, tarçınlı kurabiyem Defdef bugün ilk bağımsız adımlarını attı !

Aylardır süren tat tay durma sıralama korkup yere oturma çalışmalarından sıkılmış olacak ki sabah tv ünitesine tutunmuş sıralarken aniden babasına beş adım atarak gitmiş


Eşim aradı heyecanla Defne yürüdüüüü diye sevineceğime ilk tepkim hüngür hüngür ağlamak oldu. Nasıl bastırdı birden tutamadım kendimi -Göremediiiiiim diye, niye burdayım bennnnnn diye hönkürürken birden açık ofiste olduğumu hatırladım. Sevineceğime böğür böğür ağladım inanamıyorum kendime yaaa
Bu vicdan azabıyla yaşamak çok zor . Çoğu annne böyle değil. Ya işten ayrılacağım – ki bu şu anda mümkün görünmüyor – o zaman bu durumu kabul edip kendime ve bebeğime en az zararla yaşayacak hale getireceğim. Sanırım profesyonel bir yardım alma zamanım geldi..


Neyse bu çok uzun bir post konusu

Güzel meleğim, adımların hep heyecanlı hep mutlu, umutlu yarınlara olsun..


İlk adımın kutlu olsun kuzum.

Seni çoooooook ama çoooookk seviyorum