Sabah ilk okuduğum blogda bu yazıyla karşılaşmak beni bitirdi. Çünkü bu sabah servisim gelene kadar babasıyla beni arabanın içinde mutlu mutlu bekleyip ben servise binip giderken arkamdan var gücüyle ağlayan kıpkırmızı suratını ve gözyaşlarını giderken gördüğüm bebeğime; içi sızlayan bir Anne'yim..
hepimiz bu kalp sızısı ile çalışıyoruz maalesef. Mecbur olmasam bir dakika bile düşünmez istifa ederdim.. Meleklerimizin geleceği için diyip vicdan azabımı bastırmaya çalışıyorum ...
Sabah ilk okuduğum blogda bu yazıyla karşılaşmak beni bitirdi.
ReplyDeleteÇünkü bu sabah servisim gelene kadar babasıyla beni arabanın içinde mutlu mutlu bekleyip ben servise binip giderken arkamdan var gücüyle ağlayan kıpkırmızı suratını ve gözyaşlarını giderken gördüğüm bebeğime; içi sızlayan bir Anne'yim..
hepimiz bu kalp sızısı ile çalışıyoruz maalesef. Mecbur olmasam bir dakika bile düşünmez istifa ederdim.. Meleklerimizin geleceği için diyip vicdan azabımı bastırmaya çalışıyorum ...
ReplyDeleteAynı şekilde ben de mecbur olmasam...
ReplyDeleteSizin gibi bu konudaki duygularımı anlattığım şöyle bir yazı yazmıştım geçenlerde, okumak isterseniz:
http://www.ceylinolmez.com/index.php/ariv/172-melek.html