Tam 12 hafta 5 gündür bir minik büyüyor içimde.Bu o kadar tarifi imkansız bir duyguymuş ki hislerimi anlatacak kelimeleri bulmakta zorlanıyorum.
Tarifsiz bir mutluluk, sevinç ve heyecan ve aynı zamanda müthiş endişe bulutları, kalp sıkışmaları her sabah korku ile uyanmalar yaşıyorum ve daha neler neler.
Bu mucizeye o kadar inanmıştım ki, bir şeyi gerçekten çok istersen oluyormuş.O kadar bekledik bu miniği, o kadar istedik ki..Doktorlar o kadar korkuttu ki bizi, kanser oluyorum ya anne olma ihtimalim elimden alınırsa paniğiyle o kadar üzgün günler ,geceler geçirdim ki .
Hala inanamıyorum çok şükür çok şükür Allahım binlerce kez teşekkürler...
12.haftayı kendimize açıklama litimi olarak belirlemiştik.Haftasonu yapılan ikili test te gayet güzel çıkınca ve dr un çok olumlu konuşması ile artık sevdiklerimizle dostlarımızla paylaşıyoruz bu mutluluğu.. Bunu yaşamak bile çok güzel bir duyguymuş.
Önümüzdeki ayları, hele doğumu ve onunla tanışma anını düşündükçe heyecandan kalbim duracak gibi oluyor. Sonra hemen korkuyorum yine ya kötü bişey olursa diye. Endişelenmek ve sürekli kötü ihtimalleri düşünüp kurmak çok yıpratıcı ve hiç bir olasılığı değiştirmiyor biliyorum ama elimde değil. Normal mi bu herkes mi böyle yoksa ben mi çok paranoyakım.
Bilemiyorum kişisel sağlık tarihçemde sürekli porblemler yaşadığım için hep birşeyler çıktığı için belki de bu korkularım...
Halbuki eminim miniğim beni de iyileştirecek zaten varlığının yarattığı mutlulukla bunu yapmaya başladı bile...
Bebeğim teşekkür ederim. İyi ki geldin.Sakın beni bırakma , sağlıkla büyü olur mu ...
No comments:
Post a Comment