Dünya kadınlar günümüz kutlu olsun. Sadece bir gün değil her gün farkındalık yaratılabilse keşke. Kadın olmak ne kadar büyük bir ayrıcalık aslında.Ben bunu şimdi daha iyi anlıyorum.Özellikle anne olunca insan kendi içindeki gücün daha bir farkına varıyormuş. Bebeğimin de ileride bu yüce duyguyu tadabilecek olması ayrıca mutlandırıyor beni.
Geçen haftadan beri düşmeyen göbekle uğraştık.Çarşamba günü çocuk cerrahı tarafından yapılan muayenede göbeğin kesilerek alınması gerektiği tesbit edildi. Doğum sırasında kordonun çok üstten kesilmesi nedeniyle kalan parça Defne min vücudu tarafından beslenmeye devam etmiş o yüzden tam kurumayıp düşmemiş.
Her an enfeksiyon riski var ve içinde ana damarlar olduğu için anında tüm vücuda yayılabilir çok risk almışsınız deyince doktor hemen yaptırdık. Basit bir işlemmiş ama bebişim çok ağladı, o bölgede sinir yok canı yanmayacak dediyse de doktor yavrum katıldı ağlamaktan. Ben dayanamadım zaten dışarı çıktım bayılacaktım az kalsın. Kordondan kalan son parça çıktıktan sonra göbekte oluşan dışarı çıkıntının gümüş nitratla yakılarak bastırılması gerekiyormuş. Operasyonu takip eden 4 gün boyunca her öğlen hastanedeydik yakılma ve pansuman yapıldı. Defnem her seferinde çok ağladı.Bu kadar zor olacağını düşünmemiştim. Neyse ki dün kontrolde artık sürecin tamamlandığını belirterek son kez yaktılar göbeği, bugün itibariyle bandajı söktük, minik hanm yarın banyosunu yapacak:)
Annem bu yaşıma geldim göbeği düşmeyen çocuk ilk kez gördüm , bu da bizi buldu deyip duruyor ama ne yapalım en kötüsü bu olsun.Doğumum sırasında müdahale eden çocuk doktoruna durumu anlatacağım o ayrı. Ya enfekte olsaydı düşünmek istemiyorum bile.
Bunun dışında her gün ayrı bir güzel geçiyor.Geceler uykusuz bazen hiç dalamıyor bazen sürekli ağlıyor ama olsun.Herşeye değer.Gözlerimizin önünde büyüyor gün gün.Dünyanın en güzel aşkı bu, yok böyle bir sevgi anlatılamıyor gerçekten.
Daha sık yazmak üzere kendime bir kez daha söz veriyorum.
No comments:
Post a Comment