Geldiler

Tek elle iş yapmaya çalışıyorum  kucakçı minnoşu  yatırmak ne mümkün.Slingi bağlamayı da beceremedim zaten. Üzerinde çalışmam lazım. Bir yandan yemek yapmaya çalışmak ya da evi toparlamak. Bazen salona dönüp bakıyorum bu kadar dağınıklığı nasıl yapmışım diye. Şimdi anakucağında yeni uykuya daldı mesela yatıp uyusam işler ne olacak ev dandini yemek yok, yok uyumazsam akşama sallanmaya başlayacağım yine.Daha yatağımı bile toplamadım. Ne zaman uyanacağıda belli olmuyor ki. Tam ben yatıyorum uyanıyor ya da  uyumadığım zamanlarda da 2 saatten fazla uyuyor deriin derin.


Bütün bu düzene uyum sağlamaya çalışan bedenim sürekli ağrı sinyalleri gönderiyor Başağrım facia, emzirme pozisyonundan sırtım kopuyor ruhum ise patlamanın eşiğinde 2 aydır hastane ziyaretleri dışında doğru düzgün evden çıkmadım kendim için hiç bir şey yapmadım. Üzerimde eşofman omzumda süt lekeleriyle  bi başına.. Kimse de gelip gitmiyor. Haftasonu gelince seviniyorum valla arkadaşlar geliyor arada  iyi oluyorum Geçen pazar  işyerinden arkadaşlarım  geldiler, onlardan çok ben konuştum ihtiyacım varmış sanırım,  kesin giderken Pınarın çenesi düşmüş demişlerdir :)


Bir yandan da sürekli bir kaybetme korkusu ve endişe hali gittikçe ruhumu sarıyor sanki. Geceleri emzirme seanslarından sonra  yatıyorum , Defnecik iyi doymuşsa ve keyfi yerindeyse3 saate yakın uyuma lüksüm varken ben manyak manyak şeyler düşünerek uykumu kaçırıyorum. Hamileliğimde de bu böyleydi. Hastalıklar kazalar türlü türlü senaryolar ne yaparımlar. Kendimden nefret ediyorum kafamdaki o siyah düşünceleri kazımak istiyorum.Dün gece 22 de besledim Defne yi. 23 te dalmıştı. 1:30 da uyandı -Artık kendi uyanmasını bekliyorum- saat 2 de tekrar uyumuştu.Mutfakta sütlerimi sağdım.Yattığımda saat 2:40 tı. Defnecik acıkıp uyandığında saat 4 tü ve ben daha dalamamıştım. Sonra 5 gibi uyudum ama 1,5 saat falan. Yorgunluktan yastığa başım değdiğinde uyumam lazım ama olmuyor. Ciddi anlamda profesyonel yardım almayı düşünüyorum çünkü bu uykusuzluk beni asabi yapıyor.
.Postpartum depresyon bu mu ... 


Anne olmak kolay değilmiş  işimin çok zor olacağını biliyordum. Her zor şey gibi yaşarken ağır geliyor belki ama geçecek bunu farkında olmak önemli olan. Geceleri daha tam yeni dalmışken minnoşun ağlamaya başlamasıyla kulağıma  -boşver duyma uyumaya devam et- diye fısıldayan şeytana uymama ramak kalmışken, kendime bunu hatırlatıyorum. Geçecek sabret, Defne hep seninle bir gülüşü dünyaya bedel. Hoş bizimki hala anlamlı gülücüklere başlamadı ama eli kulağında hissediyorum.Hayatımın en büyük aşkı,  yaşadıklarımın toplamı,  canımın içi...